«ابو اسحاق محمد ابن جعفر کلینی»معروف به ثقته الاسلام، شیخ مشایخ شیعه و رییس محدثین علمای امامیه و اوثق و اعدال ایشان و مروج مذهب شیعه در عصر غیبت امام عصر(عج) است. عامه در فتوای به او مراجعه کرده اند و بدین جهت به ثقة الاسلام شهرت یافته است. وی یکی از صاحبان کتب اربعه و صاحب متاب کافی است که در عقاید حقه اسلامیه و استنباط دینی، مرجع اکابر و مورد استفاده فقها و محدثین بزرگ است و به تصدیق شیخ مفید،اجل کتب اسلامی و اعظم مصنفات شیعه و مشتمل بر شانزده هزار و یکصد نود نه حدیث است.

کلینی از علمای غیبت صغری است و وفات او 69سال پس از وفات امام حسن عسکری(ع) ماه شعبان سال329 هجری اتفاق افتاد و قبرش در بغداد است.

معارف و معاریف،ج6،ص591.

در روایت مهدوی، از خراسان نیکو یاد شده است. امیر المؤمنین علی(ع) می فرماید:پیامبر(ص) فرمود«....در خراسان گنج هایی است که از جنس طلا و نقره نیست،بلکه مردانی هستند که عقیده به خدا و رسولش آن ها را گرد هم خواهد آورد.»(1)شاید مقصود این است که آنان در اعتقاد به خدا و رسولش مشترک اند،یا این که همه را خداوند در یک روز در مکه گرد خواهد آورد.

1.بحارالانوار،چ51،ص148.

کنیه حضرت مهدی(عج) است. روایت است از رسول خدا(ص) که فرمود:«مهدی از فرزندان من است، نام او نام من و کنیه او کنیه من است.» در تاریخ ابن خشاب، روایت است از امام صادق(ع) که فرمود:«خلف صالح،از فرزندان من است،اسم او م ح م د است. کنیه او ابو القاسم.»

نجم الثاقب،باب دوم

یکی از نشانه های آخر الزمان،آشوب های جهانی است. جنگ ها و ویرانی های بسیاری در آخرالزمان روی می دهد.پیامبر اکرم(ص) فرمود:بر امت من بلایی نازل می شود که سخت تر از آن شنیده نشده است.زمین با این همه وسعت بر آن ها تنگ می شود.(1) در حدیث دیگری می خوانیم: بلایی بر سر این امت می رسد که مردان آن پناهگاهی نمیابند که از ستم ستمگران به آن جا پناه ببرند. از آن پس هر روز اوضاع سخت تر می شود،دنیا بیشتر پشت می کند، مردم بخیل تر می شوند..... و قیامت در عهد بدترین مردمان بر پا می شود(2) نیز پیامیر اکرم(ص) فرمود: پس از من چهار فتنه بر شما فرود می آید که در اولی خون ها مباح می شود،در دومی خون ها و ثروت ها مباح می گردد، در سومی خون ها و ثروت ها و ناموس ها مباح می گردد و در چهارمی آشوبی کور و کر جهان را مضطرب می سازد.... و مردم تلخی حوادث و فشار آشوب را لمس می کنند.(3)

1.روزگار رهایی،ج2،ص891

2.روزگار رهایی،ج2،ص897

3.الزام الناصب،ص254