چندی است که پنجره های آدینه انتظار، یکی پس از دیگری به رویم گشوده می شود، بی آنکه تصویر زیبای تو را در قاب زرین آن نظاره کنم. دیر زمانی است که مصحف جد بزرگوارت را به امید یافتن نشانی از تو، بر سینه پر دردم حک کرده ام، شاید که طعم شیرین آمدنت را به یاری اش در اعماق وجودم احساس کنم و سحرگاهان هنگام طلوع سرخ خورشید، والعصر زلال این اقیانوس بی کران را، با نشان معرفتت زمزمه نمایم. وعده ای است که داده ای: «می آیم»، و تجلی میعاد آسمانی ات را در وادی غربت یاس های سرخ و زرد تفسیر کرده ای. من هر صبح و شام جمعه ها، به دلداری ندبه و سمات دل خوش کرده ام، به این آرزو که واژه های خستگی ام را با بغض کلامش بیامیزم و در قالبی از ناگفته ها به دم مسیحایی ات بسپارم. اکنون که پریشان تر از همیشه، کوله بار گذر دقایق و ثانیه های انتظار را به دوش می کشم، برگوی که قلب چون منی، تا به کی بر مناره های پر طنین موعودت، ضربان هجرت را به سماع غفلت و خاموشی سر دهد. پس بیا و زودتر بیا، تا مژدگانی حضورت را با شعرهای فراقت معاوضه کنم و فریاد خاطرات تلخ بی تو بودن را پشت سر گذارم. به امید آن روز هنوز هم در انتظارت نشسته ام، یا مهدی!

بالأخره از پس این کوچه های نمور و تاریک، نور امیدی جاودان کورسو خواهد زد. روزی پس از این همه فراق خواهی آمد و این خانه قلب من است که برای پذیرایی ات آستین بالا زده و عاشقانه ورودت را به انتظار نشسته. یک شب درخشان و خنده کنان از دوردست ها می آیی و دلم را می بری. آن شب چه شبی خواهد بود!

وعده ام داده اند که اشک هایم را جمع می کنند و نگه می دارند تا روزی به شفاعتم آیند. اما بی صبرانه و امیدوار به انتظار شفاعت دستان گرم و مهربانت نشسته ام. می دانم خدا به عهدی که فرموده عمل می کند و تو روزی خواهی آمد و در قلبم خواهی نشست.

می آیی و قامت رشیدت را در آغوش دیدگانم خواهم فشرد و سیر تماشایت خواهم کرد. اما با این همه، بگو آیا مرا پایی برای صعود به قلّه عشق تو هست؟ بگو برایم نغمه ای عاشقانه و مستانه هست تا کلید درهای بهشت دیدار تو باشد؛ بگو از کدام راه بیایم؟ نه... دستی برآور و خود قدم هایم را هدایت کن. نگاهی از کنج آن پلک های روحانی بر من افکن تا عمق سخنت را بخوانم که این نگاه، فقط در قبضه چشمان توست.

دلم را چنان سرشار کن که با شنیدن نام مظلومی چون حسین(ع) سر تا پا قطره ای شوم و بر قدم های عطوفت و مهربانی اش سرازیر گردم. می دانم بالأخره از پس این کوچه های نمور و تاریک، نور امیدی جاودان کورسو خواهد زد.

نوری از وجود پاک تو چون چراغی هدایتگر.

پیامبر اعظم(ص):

صبورانه در انتظار فرج بودن، عبادت است.[1]

برترین کارهای امت من، انتظار فرج است.[2]

امام علی(ع):

در انتظار فرج باشید و از رحمت خدا نومید مشوید؛ زیرا محبوب ترین کارها نزد خداوند عزّوجلّ، انتظار فرج است.[3]

کسی که منتظر امر ماست، همچون شهیدی است که در راه خدا به خون خود غلتیده باشد.[4]

امام صادق(ع):

صبورانه در انتظار فرج بودن، از دین امامان است.[5]

کسی که چشم به راه دوازدهمین امام باشد، مانند کسی که با شمشیر آخته، از رسول خدا(ص) دفاع می کند.[6]

هر که دوست دارد از یاران قائم باشد، پس باید انتظار کشد و درحالی که منتظر است، پارسایی و اخلاق نیک پیش گیرد.[7]

خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبتش منتظر او باشند و هنگام ظهورش فرمان بردار او. آنان اولیای خدا هستند؛ نه ترسی بر ایشان است و نه اندوهگین می شوند.[8]

امام رضا(ع):

چقدر خوب است صبر و انتظار فرج.[9]

[1]. محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ترجمه: حمیدرضا شیخی، قم، انتشارات دارالحدیث، 1379، چ 2، ج 1، ص 345.

[2]. همان.

[3]. همان.

[4]. علامه مجلسی، مهدی موعود (ترجمه جلد سیزدهم بحارالانوار)، ترجمه: علی دوانی، تهران، دارالاسلامیه، 1378 ، چ28، ص 894.

[5]. میزان الحکمه، ج 1، ص 345.

[6]. همان.

[7]. محمد محمدی ری شهری، اهل بیت در قرآن و حدیث، ترجمه: حمیدرضا شیخی و حمیدرضا آژیر، قم، دارالحدیث، 1380، ج 2، ص 781.

[8]. مکیال المکارم، ص 226 .

[9].همان، ص 222.

از غم دوست در ابین میکده فریاد کشم

دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم

سال ها میگذرد حادثه ها می آید

انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

روایات مختلفی به بیان آثار، فواید و ویژگی هایی که بر دعا کردن برای تعجیل فرج مترتب است، پرداخته است که یه پاره ای از آن ها اشاره می کنیم......

با حزن اندوه فراوان، فرا رسیدن اربعین حسینی را خدمت حضرت بقیة الله الاعظم تسلیت عرض می کنیم. 

 در روایات ذكر شده است كه هنگام ظهور امام زمان،‌جنگ و خونریزی و فساد فراوان روی می‌دهد، و از طرفی گفته می‌شود كه باید زمینه را برای ظهور ایشان فراهم كرد با اعمال نیك، و من از زبان یكی از کارشناسان شنیدم كه می‌گفتند فساد كنید تا آقا بیاید، حال نمی‌دانم كدام یك درست است؟

در بین نوافع، نماز شب از فضیلت بیشتری برخوردار است و در قرآن درباره آن تأکید و سفارش بسیار شده است. خدای متعال به پیامبرش می فرماید: مقداری از شب را به تهجد بپرداز این برای تو مستحب است شاید خدا تو را به مقام برگزیده ای مبعوث گرداند و در تعریف بندگان خاص الهی می گوید: کسانی که شب را برای پروردگارشان در حال سجده و قیام بیتوته می کنند و در توصیف مؤمنین می فرماید: شبها پهلو از بستر خواب جدا کنند و با بیم و امید خدای را بخوانند و از آنچه به آنها دادیم انفاق کنند، پس کسی نمی داند چه نعمتهایی که موجب چشم روشنی آنها می شود و در پاداش اعمالشان ذخیره شده است......